''ایزویچز'' در مقاله ای در پایگاه اطلاع رسانی این اندیشکده انگلیسی نوشت: ''محمد جواد ظریف'' وزیر امور خارجه ایران در ماه سپتامبر گفته بود، در مقایسه با ایران، ''باراک اوباما'' رییس جمهوری آمریکا در گفت وگو بر سر برنامه هسته ای تهران با کنگره، دوران دشوارتری خواهد داشت و با توجه به آنچه در ماه های پیش گذشت، به نظر می رسد حق با ظریف بوده است.
سنای آمریکا در هفتم ماه مه 2015 قانون بازنگری در توافق هسته ای ایران را با 98 رای موافق در مقابل یک رای مخالف تصویب کرد. اوباما یک هفته بعد با 400 رای موافق در مقابل 25 رای مخالف مجلس نمایندگان آمریکا بر بزرگترین مانع باقی مانده از سوی کنگره در برابر امضای توافق با ایران فایق آمد.
ایزویچز نوشت: این قانون، راه حلی بود که با هدایت ''باب کروکر'' رییس کمیته روابط خارجی سنا ارایه شد و به کنگره 30 روز فرصت می دهد تا هرگونه توافق احتمالی بین ایران و گروه پنج بعلاوه یک را ارزیابی و بررسی کند. اگر این توافقنامه ظرف پنج روز در اختیار کنگره گذاشته نشود، این بازه زمانی خود به خود به مدت 60 روز افزایش می یابد.
وی تصریح کرد: عده ای این قانون را که در حقیقت، قانونی بینابین است در حکم پیروزی برای کنگره و عده ای نیز آن را پیروزی برای اوباما می دانند. از یکطرف، این قانون هم نظارت کنگره و هم تاییدیه رییس جمهوری از پایبندی ایران به توافق را تامین می کند و از طرف دیگر، خطر ابطال این توافق یا نابودی روند مذاکرات را به طور معناداری کاهش می دهد.
پژوهشگر موسسه بین المللی مطالعات راهبردی اظهار داشت: این خطر در طول مذاکرات در زمستان وجود داشت و وقتی که کنگره برای اعمال تحریم های جدید علیه ایران تلاش می کرد، باعث تهدید رییس جمهوری به وتوی این تحریم ها و پیشنهاد طرحی از سوی مجلس ایران شد که به دولت این کشور اجازه می دهد غنی سازی اورانیوم را تا سطح 60 درصد افزایش دهد.
ایزویچز گفت: در واقع، براساس تئوری بازی های دو سطحی ''رابرت پوتنام''، مذاکرات بین المللی همواره روی دو میز، یعنی میز بین المللی و میز ملی انجام می شود.
این پژوهشگر تصریح کرد: در میز مذاکرات بین المللی، مذاکرات واقعی صورت می گیرد و میز مذاکرات ملی، جایی است که مذاکره کنندگان باید هرگونه توافقنامه احتمالی را به مردم خود بقبولانند. این روند تایید و تصویب، نقشی مهم در مذاکرات ایفا می کند و اغلب در تلاش برای تقویت یک طرف به رویه معمول پلیس خوب، پلیس بد منتهی می شود.
ایزویچز افزود: می توان گفت که این روش در مذاکرات جاری ایران نقش داشته است. لغو تحریم ها که اخیرا یکی از موضوعات مهم در مذاکرات ایران است، مثال خوبی در این زمینه است.
این پژوهشگر موسسه بین المللی مطالعات راهبردی اظهار داشت که همزمان با آشکارتر شدن این مساله که اوباما قادر نخواهد بود به قول خود در زمینه لغو فوری تحریم ها به محض حصول توافق عمل کند، ایران نیز موضع خود را با ظرافت تعدیل کرد.
وی افزود: عباس عراقچی معاون وزیر امور خارجه ایران اخیرا اعلام کرد که هرچند همه تحریم ها به محض حصول توافق باید لغو شود، ممکن است تا زمانی که توافقنامه باید امضا شود، اختلاف نظر وجود داشته باشد اما، آن روز (زمان امضا) همه طرفین آماده اجرای آن هستند. این یک تغییر ظریف اما مهم و به این معناست که ایران از پافشاری قبلی اش در زمینه لغو یک روزه تحریم ها فاصله گرفته است.
وی تصریح کرد: از این رو، امکان ایفای نقشی سازنده برای کنگره آمریکا وجود دارد و قانون بازنگری توافقنامه هسته ای ایران ممکن است بهترین ابزار برای برقراری درست توازن بین میزهای بین المللی و ملی باشد.
ایزویچز نوشت: جای تعجب ندارد مجلس ایران با پیش نویس طرحی واکنش نشان داد که مجلس را ملزم به تصویب هرگونه توافقی در آینده می کند. این چشم انداز که یک توافقنامه از سوی نهادهای قانونگذاری تصویب نخواهد شد، موجب افزایش تردید و دو دلی در دو طرف شده است؛ مقوله ای که احتمالا در دادن فضای مانور بیشتر به مذاکره کنندگان مفید است.
پژوهشگر موسسه بین المللی مطالعات راهبردی اظهار داشت: به هر حال، اگر توافقی حاصل شود، این تردید و دو دلی به واسطه دو عامل کاهشی یعنی موضع به نسبت ضعیف تر مجلس در سیستم سیاسی ایران و امکان واقعی وتوی رییس جمهوری (آمریکا در صورت تصمیم کنگره به تصویب نکردن این توافقنامه) کاهش خواهد یافت.
به گفته وی، نامه ای که 150 نماینده دمکرات مجلس نمایندگان آمریکا هفته گذشته در حمایت از اوباما امضا کردند، نشان می دهد کنگره قادر به ابطال وتوی اوباما نخواهد بود؛ البته، این مانع از راه های ابتکاری کنگره برای به کرسی نشاندن حرف خود درباره مذاکرات هسته ای نخواهد شد.
وی تصریح کرد: همانگونه که ''میچ مک کانل'' رهبر اکثریت سنا اشاره کرد، یکی از اقدامات احتمالی این است که با موافقتنامه مخالفت نکند و با وتوی رییس جمهوری مواجه نشود بلکه به جای آن، با آن موافقت کند و تن به شکست بدهد؛ هرچند این عملا تاثیر چندانی ندارد اما حامل پیامی مطلوب است.
پژوهشگر موسسه بین المللی مطالعات راهبردی گفت: مساله جلب موافقت داخلی پیوسته ادامه خواهد داشت. این مساله، بخش دشوار مذاکرات بین المللی است و نقشی مهم ایفا می کند. حل این مساله، توازنی بسیار خوب را می طلبد و مذاکره کنندگان باید به جای تلاش برای برطرف کردن فشار داخلی، بر دستیابی به اجماع در عرصه بین المللی تمرکز کنند.